Vergeet ik het bijna weer zeg!
Maar het is nog vrijdag en ik ga een verhaaltje verzinnen, wat over een heel belangrijk onderwerp gaat.
Robin kijkt op haar wekker, waar ze een paar seconden geleden wakker van is geworden. Ze zucht, altijd maar weer die stomme school. Ze wou dat ze altijd weg kon blijven van die akelige plek, die haar leven heeft geruïneerd. Elke dag is even erg, elke dag is het steeds weer hetzelfde liedje. Vooral nu, op deze woensdag, 2 uur gym. Ze wil huilen, maar ze houdt zich in. Ze kan zich niet weer ziek melden, dat deed ze al weken achter elkaar. Nu moest het maar eens genoeg zijn, vond ze.
Met tegenzin fietst ze naar de sportzaal die de school gebruikt voor gym. Ze zet haar fiets op een veilige afstand van de andere en neemt diep adem voordat ze naar binnen loopt. Het is aardig rustig binnen, wat ze helemaal niet erg vindt, in tegendeel zelfs. Als ze iemand van haar klas tegen komt is ze de klos.
Voorzichtig trekt ze de deur van de gymzaal open, ze ruikt de zoete geur van de DEO al. Ze stapt naar binnen en ziet alle meisjes naar haar kijken. Ze zijn allemaal even erg, allemaal even... Ze zou het liefst willen schelden naar hun, ze in elkaar willen meppen... 'Hee, daar heb je onze "dikke" vriend weer,' Tiffany kijkt Robin gemeen aan. Ze negeert de opmerking en wil haar tas ophangen, maar nee hoor, Erika is haar voor. ' ik help je wel even,' grinnikt Erika. Ze pakt Robins tas en loopt ermee naar de wc. Vervolgens laat ze de tas erin vallen. 'Ziezo, je bent nu al iets minder zwaar, nog zo'n honderd kilootjes te gaan en je bent bijna even zwaar als wij met z'n allen bij elkaar.' Robin durft haar tas niet uit de wc te halen, dus blijft ze maar een beetje staan tot de bel gaat en ze allemaal naar de zaal moeten gaan.
Meneer van Rader trekt zijn wenkbrauwen op. 'Dus, geen gymkleding bij je?' Robin schudt haar hoofd. 'Nou het spijt me, maar we hebben hier geen XXXXXXl kleding liggen, we hadden er niet op gerekend dat er zo'n kind bij ons op school zou komen te zitten namelijk.'
De hele klas begint keihard te lachen. Is ze dan écht zo dik? Er komen tranen in haar ogen, dan rent ze weg. Weg van de wereld.
Dit was niet een erg vrolijk "verhaaltje" maar ik vind dit wel een erg belangrijk onderwerp en ik ben dan ook absoluut tegen pesten (ik ben zelf niet gepest). Ik wil gewoon dat het bij iedereen tot zich doordringt dat dit echt niet kan.
Xoxo zuma